Vandaag, 04 mei 2015, om 10.30 uur, werd ik daar verwacht.
Ik ging daar kennis maken met mijn buddyhond, Gussy, en als ik zeg dat ik zenuwachtig was ... wel dat was nog zachtjes uitgedrukt. Ondanks een tomtom was ik toch nog in staat om verkeerd te rijden maar om tien uur was ik er dan toch en zoals gewoonlijk ruim op tijd. Want aan gezien ik een verslaving heb had ik mooi nog even de tijd om een sigaretje te roken je moet toch je zenuwen een beetje kalmeren.
Op 13 april 2015, was ik namelijk gebeld door een dame van de KNGF, dat er voor mij een buddyhond was en of ik op 4 mei maar even wilde komen kennismaken. Deze dag wordt ook wel de matchdag genoemd.
Inmiddels stond ik al een half jaar op de wachtlijst. Hoe je op deze wachtlijst komt zal ik een andere keer uitleggen er zit echt wel een selectie procedure aan vast en een buddyhond krijg je niet zomaar.
De dag dat ik het bewuste telefoontje kreeg is echt in een waas voorbij gegaan, blij is nog een understatement en een grotere boost kon ik niet krijgen.
Dus vandaag is en was een hele beladen en emotionele dag....
Ik ben er niet alleen heen gegaan, ook al ben ik een volwassen man ik had mijn moeder meegenomen die is mijn steun en afleiding als ik dat zo mag zeggen, die heeft mij gezien in mijn donkerste dagen.
Dagen dat ik geen zin meer had om verder te leven er alleen maar ellende was en ptss mijn leven beheerste en ik mij verlaten en bang voelde. Ook dat hoort bij ptss en ik ben blij dat ik er over kan praten en ik weet via lotgenoot contacten dat ik daar echt niet de enige in ben.
Maar terug naar vandaag 4 mei 2015.
Na het sigaretje kwam ook de trainer van Gussy het terrein van de KNGF opgereden. Wij werden verzocht binnen plaats te nemen en hij zou ons later komen ophalen en het sigaretje was meteen uitgewerkt het voelde ongeveer als plaats nemen in de wachtruimte van de tandarts en dat behoeft vast geen verdere uitleg.
Eindelijk was het dan zover, Herman, de trainer van Gussy, kwam ons ophalen, en na te zijn voor zien van een bakje koffie, werden wij naar een mooie kamer gebracht. Daar werd mij uitgelegd wat de plus en de min punten zijn van Gussy. Nou had ik Herman, al eerder aan de telefoon gehad en had hij ze al aan mij uitgelegd maar ptss is een raar ding je geheugen werkt niet meer zoals vroeger iemand kan je wat vertellen en na twee tellen ben je het ook weer kwijt. Dus de uitleg was welkom en hij vertelde het heel rustig zo dat je even de tijd had om het ook echt op te nemen. Nou ben ik van huis uit een honden mens, ik heb ze echt al heel mijn leven en thuis waren er ook altijd dieren tot kippen aan toe. Dus wat hij mij vertelde zal mij niet echt problemen opleveren.
En beste mensen ook al heb je zelf geen huisdieren en heb je nooit een hond gehad ik kan je geruststellen je wordt niet in het diepe gegooid. Na de matchdag die is al bepalend, krijg je een dag bedenktijd daarna moet je nog een week wachten en dan wordt de je buddyhond thuis gebracht door de trainer. Die gaat je begeleiden je krijgt tekst en uitleg hij gaat met jou de straat op. Dit zal drie dagen duren en dan niet de de hele dag want dat hou je als iemand met ptss niet vol dus een paar uurtjes en daarna heb je rust tot de volgende dag. Zo dus drie dagen lang, en vervolgens krijg je nog wat controle bezoekjes en mag je laten zien wat je kan en mag je natuurlijk alles vragen wat je wil.
Maar wat nog het meest belangrijkste is, tijdens de intake of selectie gesprekken kan je duidelijk maken wat voor soort hond je graag zou willen hebben. En dan niet iets van allergie vrije honden of die bestaan ik heb geen idee maar wat jouw wensen zijn. En helemaal afgestemd op waar jij last van hebt dus je angsten, triggers, slaap problemen ga zo maar door.
Ik wilde een rustige hond ik zoek geen uitdagingen ik hou van rust om mij heen. Nou ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik redelijk veel lotgenoten om mij heen heb die al een buddyhond hebben en een sprong eruit en dat is Noury de buddyhond van Nelis.
Ik wilde heel graag een buddyhond zoals Noury en dat is heel goed gelukt tot de kleur aan toe hoewel dat niet bepalend was voor mij maar toevallig is Gussy ook zwart van kleur.
Excuus voor alle uitleg maar er is nog nergens iets geschreven over de aanvraag, hoe het is om een buddyhond te hebben en wat dit allemaal met je doet en hoe het je leven verbeterd en ik ben een kletskous een schrijver en het is ook een soort van therapie voor mij.
De ontmoeting.
Na alle uitleg en ook vragen van mijn kant kwam daar dan eindelijk het moment waar ik toch ook bang voor was want hoe de buddyhond ook is getraind op jouw omstandigheden en wensen, er komt een moment dat je kennis gaat maken en dan moet het wel klikken. En zelfs voor een hondenmens zoals ik zelf blijft het afwachten want jij kan het wel een pracht van een hond vinden maar als de hond niks met jou heeft of als de trainer vind dat het toch geen goede match is. Tja dan zou de teleurstelling heel erg groot zijn en teleurstellingen heb ik meer dan genoeg gehad en ik kan er heel slecht mee overweg.
Bij het binnen komen heeft Gussy eerst eens een rondje door de kamer gelopen en werden wij totaal genegeerd. En toen kwam zijn favoriete speeltje te voorschijn en voor ik wist was ik lekker met Gussy aan het spelen en toen wist ik het nee ik zeg het verkeerd ik voelde dat dit mijn buddy ging worden...
Na een tijdje spelen en nadat Gussy onder de tafel bij mijn voeten ging liggen werd er iets tegen mij gezegd en toen kwamen de tranen en brak ik. Wat er vervolgens gebeurde daar kom je voor terwijl ik daar zat kwam daar Gussy een natte neus in mijn gezicht een paar bruine ogen en zijn speeltje in zijn bek. Zo van hee kom op ik ben er toch nu gaan we spelen en wat iemand er ook van gaat vinden dit was mijn match moment en ook nu weer tranen ik kan het niet uitleggen.
Het wordt jouw psycholoog op vier poten en een staart en mensen daar is een half jaar wachten niks bij dat had ik er graag voor over hoe moeilijk ik het ook gehad heb, dat viel even van mijn schouders.
Na afloop heb ik Gussy nog naar de auto gebracht en hebben wij nog een rondleiding gehad en dat was het einde van de twee uurtjes dat ik daar ben geweest.
Morgen nog een telefoontje plegen naar de KNGF dat ik Gussy heel graag als mijn buddyhond wil en dan als er niks tussen komt.
Gaat er op maandag 11 mei 2015, voor mij een nieuw leven starten, met meer rust en regelmaat hoef ik niet overal meer bang voor te zijn ook al kan je het aan de buiten kant niet zien van binnen is het een heel ander verhaal. Mijn ptss zal nooit meer weg gaan maar er mee leren leven samen met Gussy ja dat zal het zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten